volnus (vuln-)

    volnus (vuln-) eris, n    [2 VEL-], a wound: abstergere volnera, T.: volnus in latere: multis acceptis volneribus, Cs.: claudicare ex volnere ob rem p. accepto: volneribus defessus, Cs.: volneribus confectus, L.: ego factum modo vulnus habebo, O.—A blow, stroke, cut: Volneribus evicta (ornus), V.: ab acutae vulnere falcis frondes defendite, O.—An injury, hole, rent, incision: vulnera pali Quem cavat, Iu.: aratri, O.—Fig., a wound, blow, injury, misfortune, calamity, defeat, disaster: fortunae gravissimo percussus volnere: rei p. volnera: volnera imposita provinciae sanare: non volnus super volnus sed multiplex clades, L.: tristi turbata volnere mentis, i. e. heartache, V.: regina Volnus alit venis, i. e. the wound of love, V.: dicat quo beatus Volnere, i. e. for whose love he suffers, H.

    volnerō (vuln-) āvī, ātus, āre    [volnus], to wound, hurt, injure, maim: neu quis quem prius volneret, quam illum interfectum viderit, Cs.: plerosque iacula volnerabant, S.: volneratus ferro Phrygio?: (aper) Vulnerat armentum, O.—To damage, injure: Romanorum naves sunt volneratae aliquot, L.—Fig., to wound, hurt, injure, pain, harm: eos voce: virorum hoc animos volnerare posset, L.: gravior ne nuntius aurīs Volneret, V.: fortunae vulneror ictu, O.

    volnificus (vuln-) adj.    [volnus+2 FAC-], wound-inflicting, wounding: sus, O.: chalybs, V.